Γειά χαρά, ειμαι ο Bασίλης και είμαι ιδιοκτήτης μιας μικρής σχολής πολεμικών τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ, αλλά είμαι από παιδί στον χώρο των μαχητικών τεχνών και κάποια στιγμή οργανικά πέρασα στη διδασκαλία του αθλήματός μου.
Όταν μαζέψεις κάποια χρόνια διδάσκοντας, αρχίζουν να εμφανίζονται ορισμένα μοτίβα ανθρώπων, συμπεριφορών και καταστάσεων, που αρχικά μοιάζουν άσχετα, χαοτικά και ξεκάρφωτα μεταξύ τους, αλλά σιγά σιγά αρχίζουν να βγάζουν νόημα.
Θυμάμαι τον δάσκαλό μου, τον Βαγγέλη Κούτρα, να λέει ότι "οι σχολές γεμίζουν τον τάδε μήνα, κάνουν κοιλιά τον τάδε και ξαναγεμίζουν μετά το Πάσχα" παραδείγματος χάριν. Δεν είναι στατιστικολόγος ο άνθρωπος, απλά νομίζω πως έχει δει τη θάλασσα τόσες φορές να μπαίνει και να βγαίνει μετά από τόσα χρόνια, που όλα είναι αναμενόμενα πιά. Το χάος των τυχαίων επιλογών ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας και προέλευσης, όταν το δεις από μακριά, καθαρά σαν νούμερα, μπορείς να το ερμηνεύσεις, και ίσως να αντλήσεις και συμπεράσματα.
Προσωπικά, είμαι πολύ νέος στο επάγγελμα και ακόμα μαθαίνω.
Μια συμπεριφορά που παρατηρώ πολύ τα τελευταία χρόνια και με βασανίζει προσπαθώντας να την καταλάβω και να βρω τη ρίζα του προβλήματος, είναι αυτή των αθλητών που μετά από έναν καλό τραυματισμό, μια απογοήτευση, μια καινούρια σχέση, μια καραντίνα, μια μεγάλη παύση εν πάση περιπτώσει, δεν γυρίζουν πίσω στην προπόνηση.
Θα ακούσεις να δικαιολογούν τον εαυτό τους, κάποιες φορές με πολύ σοβαρά και λογικά επιχειρήματα και άλλες με κουταμάρες. Ατάκες όπως "...θέλω να κάνω λίγη ενδυνάμωση πριν επιστρέψω…" ή "...θα κάτσω λίγο να ξαναβρώ τη φυσική κατάσταση που είχα και από Δευτέρα έρχομαι…" ή "...μετά από τόσο καιρό, δε θυμάμαι τίποτα, έχει ασπρίσει η ζώνη μου…". Το να θες να κάνεις ‘ενδυνάμωση’ πριν πας για προπόνηση είναι σαν να θες να μορφωθείς πριν πας σχολείο! Άλλωστε αυτός δεν είναι και ένας από τους στόχους της προπόνησης; Να δυναμώσει το κορμί σου; Θα κάνεις άρα μια προετοιμασία, μια προκαταρκτική προπόνηση για να είσαι έτοιμος να μπεις στην προπόνηση; Δε βγάζει νόημα.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αυτές τις ατάκες τις ακούς (τις περισσότερες φορές) όχι από χαλαρούς χομπίστες και ‘casual μπλεζωνάδες’, αλλά από σκληροπυρηνικούς μαχητές που κυριολεκτικά ζούσαν μέσα στο τατάμι. Από χαρακτήρες που δεν μπορούσαμε να διώξουμε από τη σχολή ούτε με παρέμβαση εισαγγελέα!!
Γιατί τόση πίεση όμως;
Έκανες δύο χρόνια, πήρες ένα χρυσό στους αγώνες στην Πέρα Ραχούλα και τώρα, αν κάποιος σε νικήσει, πας για τελετουργικό χαρακίρι σαν ατιμασμένος σαμουράι;
Γιατί τόσο άγχος;
Όταν είχες έρθει πρώτη φορά, ήσουν αβοήθητος (όπως όλοι μας), δεν ήξερες τίποτα, όλοι σε περνούσαν από πάνω.. Δεν τα έβαλες κάτω όμως. Με υπομονή και επιμονή το άθλημα σε έκανε δυνατό, ανέπτυξες δεξιότητες, έφτιαξες ‘όπλα’. Κάτι έτυχε όμως και έφυγες για ένα διάστημα. Έτσι τα όπλα μπορεί να σκούριασαν λίγο. Τίποτα δε χάθηκε όμως, τα ‘όπλα’ σου είναι ακόμα εκεί, απλά πρέπει να τα ξεσκονίσεις και να τα ακονίσεις ξανά.
Άρα, εκ των πραγμάτων, αν επιστρέψεις μετά από καιρό θα είσαι χίλιες φορές καλύτερος από την πρώτη φορά που μπήκες στη σχολή.
Γιατί όμως δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι για μια στιγμή λίγο χειρότερος από την καλύτερη βερσιόν που θυμόμαστε;
Ίσως είναι το ταπ που…τσούζει;! Ω, ειδικά από μικρότερη ζώνη, έναν νεότερο δηλαδή αθλητή. Θαρρείς πως προσβάλλει τους τάφους των προγόνων σου…
Ναι, έλειπες τρείς μήνες, αυτός ήταν εδώ και έλιωνε, είναι και λίγο πονηρός και σου πήρε τάπ! Ω the drama! Όταν είσαι στο πανεπιστήμιο και πας έναν μήνα διακοπές στην Αντίπαρο και παρτάρεις όλη μέρα, αν πας πίσω και κοπείς σε ένα μάθημα και ο φίλος σου περάσει, δεν κλονίζεται η αξία που έχεις σαν άτομο μέσα στη σχολή σου. Δε λες "είμαι πέμπτο έτος, δεν μπορεί να κόβομαι σε μαθήματα που περνάνε τεταρτοετείς!".
Τα μαχητικά σπορ χτίζουν χαρακτήρες, τους ατσαλώνουν και αυτό γιατί κατακτάς κορυφές που σε άλλους φαντάζουν αδιανόητες.
"Γιατί πας εκεί και σε δέρνουν;" σε ρωτάνε οι φίλοι σου .
Πας γιατί εκεί είδες μετά από χρόνια τον εαυτό σου να εξελίσσεται. Κατάφερες να κάνεις δέκα συνεχόμενες κάμψεις ή άντεξες μια σκληρή προπόνηση, ξεπέρασες δηλαδή τα όρια σου ή ακόμα τα ανακαλύπτεις. Μετά το τέλος της παιδικής ηλικίας, περίοδος που βλέπεις τις αλλαγές σε σώμα και μυαλό να συμβαίνουν μέρα με τη μέρα, δεν έχεις και πολλές ευκαιρίες να δεις μεγάλες αλλαγές. Με τον αθλητισμό σαν ενήλικος όμως, είδες το κορμί σου να αλλάζει κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου. Και αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται.
Άλλοι ήρθαν και έφυγαν αλλά εσύ ήσουν εκεί και τώρα ξαφνικά όλο αυτό που είχε ξεκινήσει σαν χόμπι έγινε μέρος της ταυτότητάς σου.
"Έρχεται ο Γιώργος …" λένε στην παρέα, "ποιος Γιώργος ;" ρωτάει κάποιος, "έλα μωρέ, αυτος που κάνει ζιου ζίτσου…" συμπληρώνει άλλος.
Γι' αυτό και το ταπ τσούζει, γι' αυτό ίσως δε θες να έρθεις πίσω. Γιατί το να έρθεις πίσω με ικανότητες και αντοχές λιγότερες από αυτές που είχες πριν την απουσία σου, ίσως σε κάνει να νομίζεις ότι αξίζεις λιγότερο, ότι η ταυτότητα του ‘Πέτρου του μωβζωνά που τους νικούσε όλους’ είναι ψέμα.
Αλλά δεν είναι.
Η ομάδα σου σε αγαπούσε γιατί ήσουν εσύ. Το άτομο πίσω από το μετάλλιο. Ασχέτως με το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις, είσαι ακόμα εσύ,έστω και αν δεν εισαι ο πρωταθλητής ή ο καλύτερος στο τάδε πράγμα. Αυτά τα στοιχεία απαρτίζουν τον άνθρωπο, εσένα. Δε σε ορίζουν οι ικανότητές σου, δεν εισαι λιγότερο αγαπητός επειδή δεν εισαι πια το πυρηνικό όπλο της ομάδας στους αγώνες, δεν είσαι λιγότερο φίλος και συναθλητής επειδή έσπασες το χέρι σου.
